Sinds een week hebben we een jong poesje in huis. Ze is vier maanden oud en lag wijd uitgestrekt op een bank van een koffiebar waar we zaten. Volgens de ober was het een straatkatje en waren haar broertje de vorige week door een auto geraakt. We wilden al langer een huisdier dus we hebben haar meteen meegenomen. Meteen ontvlooid en alle het andere chemische spul tegen oormijt, platworm, ringworm en langworm aan het arme beestje gevoerd. Ze was erg rustig voor een jong katje. Nu na al die medicijnen en voer gaat het een stuk beter. Propjes, koffiecupjes, de dwijl, kussens, de pret kan niet op. We vermoeden dat ze wel in een huis is geboren, want ze is aan mensen gewend en ook aan een kattenbak. Omdat ik niet wist of ze misschien tussen het vuilnis had gelegen heb ik haar gisteren in bad gedaan. Ik zag er tegen op omdat katten een grondige hekel hebben aan water. Met afwashandschoenen aan en een laag met water en kattenshampoo in het bad heb ik haar een beetje gewassen. Ze komt regelmatig kijken wat je aan het doen bent. Tot frustratie van Filippos, die liever een hond heeft, luistert ze nog niet naar haar naam.
